Blog 4- Verwondering, Verandering, Verhuizing, Verdriet & Vreugde

Usale kuhle! (Hallo! In het Ndebele)

Hallo daar ben ik weer mensen! Een warme groet uit Zuid-Afrika! Ik heb al een tijdje niks meer van me laten horen dus maak het goed met een 2 in 1 blog (9-22 april).

Wie dit ook leest, ik begin met een getuigenis. Een mooie ervaring met God.  Ik ben zeker van Zijn bestaan en liefde! Zondag op weg naar de kerk (we fietsen daar algauw een minuut of 20 op door de bergen, sprak ik met God en worstelde ermee waarom Hij zich niet gewoon laat zien. Dat zou het zoveel gemakkelijker maken om Hem te vertrouwen! Daar liep ik heel de dag wat mee en savonds kwam het tot een toppunt. Twijfel. Terwijl de jongens al op bed lagen, stond ik buiten, onder de sterren en bad God weer vurig om zichzelf aan mij te openbaren. Toen begon het in de bergen schuin voor me te rommelen. Onweer en bliksemflitsen die  op me afkomen. Ok, om kort te zijn: ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en het klinkt voor sommige wat vaag, maar ik krijg heel duidelijk een stem in mijn hoofd: Deuteronomium 5:4. Ik sla mijn Bijbel open en lees  een tekst die ik nog nooit had gelezen: ‘’Van aangezicht tot aangezicht heeft de HEERE met u gesproken op de berg, vanuit het midden van het vuur!’’  WOW! Dit ervaar ik echt als een antwoord op mijn gebeden van God zelf! Eerlijk gezegd voel je je zo verwonderd en klein! Ik kon het maar moeilijk bevatten maar viel heerlijk rustig in slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker met een diepe vrede en blijdschap in mijn hart. De dag verliep goed. Ook deze week proberen we de werkplaats weer op te knappen. Er vind gewoon een soort transformatie plaats! Het krijgt nu echt vorm, de sfeer met elkaar is ook opperbest!

Woensdag verhuizen we, ja zeker en we gaan er nog hard op vooruit ook! We verwisselen onze houten hut van 3x4m. om met een prachtige villa met veranda en Ocean-view. Kosteloos en de eigenaars daarvan nog blij ook. Zij zijn mensen uit de kerk die we nog maar 2x hebben ontmoet, ze willen erg graag familie bezoeken in Pretoria en hebben gebeden voor iemand die dan zolang op hun huis en honden wil passen. Wij kwamen als geroepen op hun pad en daar zitten we dan! We kunnen ons geluk niet op met alle luxe en genieten van het mooie leven hier. De afstand naar het project is alleen met 3 kwart-afstand vergroot dus dat wordt een hoop benen trainen.

Zeker de laatste dagen gaan erg hard op het project. De machines worden geïnstalleerd en met een tevreden en ook wel trots gevoel kunnen we donderdag uiteindelijk de deur van de werkplaats achter ons sluiten. Alles is af, rijp voor de jongeren om aan de slag te gaan en erg leuk dat wij daar zo’n grote bijdrage aan konden leveren! (In mijn album heb ik wat foto’s op een rij gezet van de chaos vlak na de brand en nu, je herkent het bijna niet meer terug!) Lounga is ons zeer dankbaar en we zien in zijn ogen hoeveel het voor hem betekent!

In het weekend hebben we mede door het regenachtige weer weinig ondernomen en zijn gewoon bij gekomen van de afgelopen weken. Mooi om dan ook wat te investeren in elkaar qua gesprekken en samen wat te ontspannen.

Maandag er allemaal weer vroeg uit, klaar om weer naar het project  te gaan.. Komen we er opeens achter dat het gewoon 2e paasdag is, ook in Zuid- Afrika. Stelletje klunzen dat we zijn! Nou lange dag zo en het regent weer keihard dus bespaard ons weer een douche van 20 minuten.

Zo nat en koud als het weekend was, zo heet en zonnig is het nu vandaag! Ik wordt er gewoon vrolijk van. We verstoppen paaseieren in de duinen die de kinderen moeten gaan zoeken. Erg leuk! Toch blijven we ons verbazen over het gedrag van sommige collega’s. Ze bestraffen de kinderen om ruzies en vechten maar schreeuwen zelf als apen vanuit het niets naar ze en een mep met een bamboestok moet dan ook kunnen. Gelukkig zijn er ook die erg liefdevol en geduldig zijn. Leerzaam om in zo’n multiculti team te werken, ieder met zijn eigen achtergronden en opvoedmethodes, zeker bij een vergadering komen die verschillen weleens ter sprake. Ook lopen er opvallend veel dronken en warrige lui rond over ons terrein. Verdrietig genoeg zijn dat soms familieleden van de kinderen. Wat dat betreft merk je ook dat we echt wel in de achterbuurten van Jeffreysbay werken.

Gelukkig is er dan af en toe ook echt een leuke dag zoals donderdag. Er is een Survival programma opgezet voor de kinderen waarin ze opdelen in teams, teamnamen verzinnen, indianenkleuren bij elkaar opschilderen en vlaggen maken.

Heerlijk om de kinderen weer zo te zien genieten! Ze zijn erg enthousiast en gemotiveerd. Ze zijn gewoon totaal anders als normaal, helpen elkaar en gaan ervoor. Elk element in het spel heeft wel iets wat een diepere laag aan skills voor hun toekomst, erg leerzaam dus ook!

Tussen de middag wat gesproken met 2 collega’s over de kinderen. Ik zou soms wat meer achtergrond informatie over ze willen hebben om enig sinds in hun gedrag in te leven. Ze zijn soms echt opvallend beschadigd of negatief beïnvloed door thuissituatie. Triest om ook te horen dat verschillende meisjes al zijn verkracht. Binnen het gezin. Geweld speelt ook een zorgwekkend grote rol. Er worden regelmatig dieren gedood door kinderen omdat ze bij een gang willen horen en daarvoor eerst bloed voor moeten geven/ laten vloeien en dat blijft niet altijd bij dieren.

Recent kwam het voor dat een complete klas van bijna 40 kinderen op het zelfde moment begon te shaken alsof ze bezeten waren. Dat bleek achteraf ook zo te zijn. De docent wist niet wat die moest doen en er werd een dominee gebeld. Die is gaan bidden en pas toen werd het weer rustig. Bizar dat de occulte wereld hier zo sterk leeft. Als je hier bent, kan je krachten en machten niet ontkennen. Ze zijn hier de praktijk van alle dag.

Smiddags kwamen de schoolkinderen weer. Ze waren erg lief en rustig aan het spelen, weer een stuk of 30. Maar toen het eten kwam veranderde de groep ineens in losgeslagen beesten. Mijn collega met de schaal in haar handen werd letterlijk bestormd/ aangevallen door de massa en kon die nog net aan mij geven. Ik hielt die boven mijn hoofd maar moest ze echt hard van me afduwen wil ik niet alles op de grond laten vallen. Praten helpt op zo’n moment niet. Alleen schreeuwen en afhouden. Ook hierin zie je dat het gedrag van de kinderen echt weer egoïstisch is, overlevingsdrang: Alleen Ik, Ik moet eten en de rest kan me niet schelen. Anders kan het soms ook niet in hun leven. Het recht van de sterkste geld. Moeilijk om daar mee om te gaan soms.

Vrijdag komen de bewoners van het huis onverwacht weer terug, we pakken onze biezen met toch wat pijn in ons hart. De volgende dag is  Saturday Surfday! Eindelijk is het zover. We huren wat boarden en wetsuits. De golven zijn enorm hoog en sterk. Ze beuken echt als vuistslagen op je lijf en het is moeilijker dan ik dacht maar het lukt een klein beetje. Het is enorm gaaf en we hadden geen betere dag kunnen kiezen qua weer. Voordat we kunnen na genieten van onze spierpijn gaan we eerst traditiegetrouw weer naar de Nina’s om ons uitgebreid tegoed te doen aan al dat lekkers daar en sluiten de week af met een lekker wisky’tje thuis.

Ja dat was m weer. Wat langer dan normaal maar gelijk 2 weken overbrugt. Nog steeds loop ik wat achter maar terwijl ik dit schrijf bevinden we ons in de laatste werkweek. Over 2 weken hopen we weer  terug te vliegen. Ik denk dat er nog 1 blog volgt en dat zal gelijk de laatste zijn.

Ik zou zeggen;  Bedankt en  Uhambe kuhle! (Tot ziens! In het Ndebele)